Όλα τα πολιτικά συστήματα, προκειμένου να εδραιώσουν τις ιδέες τους και να καθιερωθούν στις κοινωνίες, έχουν ως βασική αρχή τους, την ανάπτυξη της οικονομίας και κυρίως τους τρόπους και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν, προκειμένου να κάνουν πράξη, όλα τα σχετικά με αυτήν[οικονομία].
Ο καπιταλισμός και κυρίως αυτός που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε ανεπτυγμένα Κράτη, ως πολιτικό σύστημα, ήταν και είναι και σήμερα, το σύστημα που θριαμβολογεί και πιστεύει ακράδαντα, στο μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, το μοντέλο που κατά κοινή ομολογία όλων των «επαϊόντων», που σχετίζονται με την οικονομία και τα προβλήματα της, οδήγησε στην τελευταία κρίση, αυτή που στην Χώρα μας ακόμη δεν την καταλάβαμε, γιατί ίσως ακόμη, δεν την αισθανθήκαμε.
Όσοι πίστευαν και πιστεύουν ακόμη στην «ελεύθερη αγορά», κανένας τους δεν θριαμβολογεί για τα αποτελέσματα της, δυστυχώς όμως, διαβαίνουν και αυτοί από την ίδια κοιλάδα, όπως όλοι μας θα αναγκαστούμε να περάσουμε σε λίγο καιρό.
Άλλωστε κανείς τους δεν άκουγε κουβέντα για την κριτική που γινόταν και για το ολοφάνερο του πράγματος που οδηγούσε στην σημερινή κρίση, θάλεγα μάλιστα ότι η υπερφίαλη έπαρση τους, ήταν η σημαία τους, που τις περισσότερες φορές η αυτοπεποίθηση τους, άγγιζε τα όρια της ανοησίας.
Όλα τα παραπάνω, αποτελούν τον ένα αντίποδα της κρίσης, ο άλλος όμως και σπουδαιότερος, είναι αυτός που όλοι αυτοί σήμερα που ακούν στο όνομα «τραπεζίτες», οδήγησαν τον κόσμο σε ένα άκρατο πλουτισμό-φυσικά φούσκα όμως-,δια μέσω του Χρηματιστηρίου.
Εάν γυρίσουμε την μνήμη μας χρόνια πολλά πίσω, σε μη αστικές κοινωνίες, σαν και την πόλη μας που ζούμε, φαντάζομαι ότι ο όρος «Χρηματιστήριο» δεν ήταν γνωστός, ούτε και ως όνομα.
Τότε βέβαια το Χρηματιστήριο, είχε και ένα άλλο σπουδαίο ρόλο να διαδραματίσει, που σχετιζόταν, με την ανάπτυξη της οικονομίας, δια μέσω της Βιομηχανοποίησης της Χώρας, όπου όλοι αυτοί που η οικονομική τους κατάσταση, ήταν ανθηρά, τοποθετούσαν τα χρήματα τους, με μακροπρόθεσμη προοπτική και κάθε χρόνο ελάμβαναν μερίδια της ανάπτυξης, από τις επενδύσεις που έκαναν οι διάφορες Εταιρίες.
Τα τελευταία όμως χρόνια, τι είναι το Χρηματιστήριο και που οδήγησε , όλη αυτή την ελεύθερη οικονομία.
Καταρχάς όλοι πίστευαν ότι με το Χρηματιστήριο, σε μια μέρα θα γίνουν πλούσιοι, πολλοί λίγοι γνώριζαν το σύστημα που λειτουργούσε, και το κυριότερο, άνθρωποι που πίστευαν στην πατροπαράδοτη οικονομία-αυτοί δηλαδή που τοποθετούσαν το περρίσευμα τους στις Τράπεζες-, την άλλη μέρα, «έπαιζαν» τα χρήματα τους σε «φούσκες» που κανείς που είχε την υποχρέωση, είτε από τους κυβερνόντες, είτε από τους ιθύνοντες, να τους ενημερώσει, δεν το έπραξε.
Και έτσι λοιπόν, είτε με τους αιθεροβάμονες σοσιαλιστές, είτε μετέπειτα με τους λαλίστατους νεοφιλελεύθερους, αυτούς που ασκούσαν την πραγματική εξουσία και στην πολιτική και στην οικονομία, γιατί αυτές οι διό έννοιες, είναι αλληλένδετες, παρόλο ότι γνώριζαν ότι το πράγμα οδηγεί στην καταστροφή, συνειδητά μας οδήγησαν στον δρόμο που επέλεξαν, γιατί έτσι τους βόλευε να πλουτίσουν, να αρπάξουν και να αυγατίσουν ακόμη περισσότερο, αυτά που κατείχαν και κατέχουν χωρίς ντροπή και καμιά συνέπεια.
Και η καταλήστευση και η αφαίμαξη των φτωχών, πλέον είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι, η διάβρωση της παραγωγής και η καθαίρεση της εργασίας.
Τώρα θα μου πείτε, ποίος θα πληρώσει όλη αυτή την κρίση.
Λίγοι ήταν αυτοί που καλοπροαίρετα , πίστεψαν στα μοντέλα της ελεύθερης οικονομίας και έχασαν τις οικονομίες τους, με την λαχτάρα τους να αυγατίσουν τον πλούτο τους?
Σίγουρα όχι, αυτοί όμως που θα πληρώσουν το πραγματικό κόστος της οικονομικής κρίσης, θα είναι για μια ακόμη φορά , ο κόσμος της εργατιάς και του παραγωγικού ανθρώπινου δυναμικού, αυτού που μέσα από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους, έδιναν πραγματική πνοή στην οικονομία.
Φαίνεται ότι, ούτε το κράχ του 1929, ούτε η δημιουργία λίγων πλουσίων και πολλών φτωχών, έγινε παράδειγμα για τους ιθύνοντες, να αποφύγουν την κρίση που έβλεπαν ολοφάνερα όλοι τους, αλλά μας οδηγούσαν εκεί με ακρίβεια, γιατί ίσως αυτό τους βόλευε.
Το ειρωνικό της υπόθεσης όμως είναι, ότι έρχεται η Κυβέρνηση και ενισχύει με πόσα δίς , δεν ξέρω, το ίδιο σύστημα, δηλαδή τους «τζογαδόρους» για να μην καταρρεύσει το Χρηματιστήριο και οι Τράπεζες, αυτούς δηλαδή που αγόραζαν και πουλούσαν το «χρήμα», με κέρδη που υπερέβαιναν το 300%, και διατηρεί ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, με μισθούς παχυλούς, χωρίς κάν , κανένα προσόν, παρά μόνο την κομματική τους ταυτότητα, και την αυστηρή προσήλωσή τους, στα κομματικά τεκταινόμενα.
Διερωτώμαι συνεχώς και δεν μπορώ να καταλάβω, σε αυτή την Χώρα, δεν υπάρχουν επιστήμονες, γνώστες του αντικειμένου που επιστρατεύονται για να υπηρετήσουν, άνθρωποι που δεν είναι ανάγκη, να πληρώνονται με μηνιάτικο που ισοδυναμεί, με την σύνταξη ενός χρόνου, κάποιου ανήμπορου εργάτη, ή φτωχού βιοπαλαιστή?
Σε όλο τον κόσμο, οι Έλληνες διαπρέπουν και τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά. Εδώ πρέπει να υπερτερούν οι οσφιοκάμπτες.
Καιρός λοιπόν να τα δούν οι κυβερνόντες και ιθύνοντες και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, γιατί διαφορετικά, όλοι αυτοί που μας οδήγησαν και μας οδηγούν σε οικονομικές κρίσεις, όχι δεν θα βρούν χωριό να αλλάξουν και να μετοικήσουν, αλλά ούτε Χώρα. Αρκετά τους ανεχθήκαμε.

Πολλοί άνθρωποι, στην ζωή τους, οραματίζονται από μικροί, να πραγματοποιήσουν τα οράματα τους και να εξελιχθούν, ανάλογα με τις δυνατότητες τους και τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Λίγοι είναι όμως αυτοί που κατορθώνουν, τις περισσότερες φορές, τα ακατόρθωτα. ΄Ενας από αυτούς, που πραγματικά , πίστεψε στο όραμα του και αγωνίσθηκε όσο κανείς άλλος να το πραγματοποιήσει, ήταν ο εκλιπών πρώτος Βιομήχανος στην Ελλάδα που κυκλοφόρησε τυποποιήμενα τυροκομικά προιόντα, ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΑΚΟΣ, συνιδρυτής της ΜΕΒΓΑΛ, και ουσιαστικά από τους πρώτους επιχειρηματίες που τόλμησε να εξαγάγει γαλακτοκομικά προιόντα, σε πάνω από 24 Χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ο ίδιος, σε συνεντεύξεις του, τοποθετούσε τον εαυτό του, μόνο στο χώρο που είχε σχέση με το γάλα, μια και αναφερόταν στο ότι « είναι στο πετσί μου κάθε τι που έχει σχέση με το γάλα και το γιαούρτι, αφού και ο πατέρας μου και ο παππούς μου, ήταν γαλατάδες, από το Σχολάρι της Ανατολικής Θράκης.».
Οι γονείς του, πρόσφυγες , έρχονται, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι, από την Ανατολική Θράκη το 1920 και προσπαθούν να διαβιώσουν στην Θεσσαλονίκη, με τεράστιες δυσκολίες.
Τον Οκτώβριο του 1925, αποκτούν το πρώτο τους παιδί τον Κωνσταντίνο και μετέπειτα ακολουθούν οι δυο κόρες, η Πέπη και η Νούλα.
Ο παππούς του, μη γνωρίζοντας να κάνει τίποτα άλλο, ασχολείται και στην καινούργια του πατρίδα τώρα, την Θεσσαλονίκη, με το γάλα και ο ιδρυτής της ΜΕΒΓΑΛ, σε ηλικία 7 ετών, βοηθάει τον παππού και τον πατέρα, μαθαίνοντας παράλληλα και την δουλειά, στο γαλατάδικο που έστησαν λίγο πάνω από το Διοικητήριο .
Τελειώνει το Σχολείο με χίλια βάσανα-γιατί παράλληλα εργάζεται-, και αποφασίζει να συνεχίσει τις σπουδές του σε τεχνική εκπαίδευση, για αυτό τον λόγο, γράφεται και παρακολουθεί το νυχτερινό σχολείο της Σχολής του ΕΥΚΛΕΙΔΗ.
Οι καιροί δύσκολοι, κατοχή και πείνα, ο Κ.Χατζάκος εφαρμοστής σε μηχανουργείο και τορναδόρος αργότερα στον ΟΣΕ, αλλά μετά από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις το 1947, μόλις απολύεται, αποφασίζει να μην ασχοληθεί ξανά με την τέχνη του, αλλά να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να γίνει γαλατάς, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του. Στο μεταξύ η μητέρα του, διατηρούσε ένα γαλακτοπωλείο στην περιοχή του Διοικητηρίου, όπου παρασκεύαζε γιαούρτια και ρυζόγαλα και ό γιός της, μόλις γύρισε από τον Στρατό, ανέλαβε να συγκεντρώνει γάλα και να το μοιράζει στα Ζαχαροπλαστεία και να επεκτείνει τις δουλειές του, όσο μπορούσε περισσότερο.
Αργότερα, σε διηγήσεις του για την εποχή εκείνη, θυμόταν πώς ξυπνούσε χαράματα και ξεκινούσε για την δουλειά του, για να επιστρέψει όταν πλέον είχε βραδιάσει, με ένα πανωφόρι τον χειμώνα πετρωμένο από το κρύο που το έστηνε δίπλα στην σόμπα για να ξεπαγώσει.
Πολύ αργότερα, όταν πλέον υπάρχει η εμπειρία, το 1950, προτείνει στον ξάδελφο του Χρήστο Χατζηθεοδώρου, να συνεργαστούν και έτσι γεννιέται η ΜΕΒΓΑΛ, στην αρχή δειλά-δειλά, μετέπειτα καινοτομούν και συλλέγουν γάλα για να το μεταποιήσουν σε φέτα τυρί και κασέρι .Μάλιστα το 1952 νοικιάζουν ένα κτίριο στα Κουφάλια στην οδό Φιλίππου, στου Αλταντσίδη και στήνουν μια μονάδα παραγωγής φέτας και κασεριού .Το 1967 πλέον τα οράματα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά και στήνεται η ΜΕΒΓΑΛ, εδώ που λειτουργεί και μέχρι σήμερα, το 1971 ξεκινά η παραγωγή και η διανομή φρέσκου εμφιαλωμένου γάλακτος, το 1974 η παραγωγή γιαουρτιού και το 1978, η ΜΕΒΓΑΛ, διαθέτει όλους τους τύπους γιαούρτι και μάλιστα ευρωπαικού τύπου.
Πλέον οι σταθμοί στην πορεία του ηγέτη της ΜΕΒΓΑΛ, είναι πάρα πολλοί και η συμβολή του στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής αλλά και γενικότερα της οικονομίας της χώρας , είναι ευρέως αναγνωρισμένη.
Όσοι τον γνώρισαν προσωπικά, θυμούνται μια ισχυρή προσωπικότητα, ένα άνθρωπο επίμονο και πεισματάρη, που τίποτα δεν άφηνε να εξελιχθεί στην τύχη .Ένα διορατικό μυαλό, αφοσιωμένο στην δουλειά του, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ίσως και πολλές φορές σε βάρος της ποιότητα της ζωής του, γιατί ήταν συγκεντρωτικός. Πολύ μετέπειτα, όταν πλέον, εισήλθαν στην επιχείρηση και τα παιδιά του , τότε ίσως να κατάλαβε ότι μια επιχείρηση, στηρίζεται και στα στελέχη του. Τότε λοιπόν άδραξε την ευκαιρία και βαθύς γνώστης στο να αντιλαμβάνεται τους χαρακτήρες των ανθρώπων, διάλεξε το καλύτερο ανθρώπινο εργατικό, επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό που απαιτούσε η Εταιρία του.
Οι κάτοικοι της πόλης των Κουφαλίων και της γύρω περιοχής, του οφείλουν πολλά, όπως πολλά οφείλει και η Εταιρία σε αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που κάτω από την καθοδήγηση του ηγέτη του, δούλεψε, κοπίασε και έφτασε την ΜΕΒΓΑΛ, μια από τις μεγάλες δυνάμεις, σε γαλακτοκομικά προιόντα.
Κάποια στιγμή το βιολογικό του ρολόι, άλλαξε τους ρυθμούς του, παρόλα όμως αυτά, κατόρθωνε και βρισκόταν πάντα στο γραφείο του-στο κονάκι του- , όπως το αποκαλούσε.
Ο εκλιπών ηγέτης έφυγε για άλλες γειτονιές πλέον και μακάρι να συγκατοικεί με τους αγγέλους, αφήνοντας πίσω του την επόμενη γενιά της ΜΕΒΓΑΛ.
Άφησε πίσω του την σύζυγο του την Καίτη που μαζί της απέκτησε δυο κόρες, την Νίκη και την Μαίρη, οι οποίες με την σειρά τους , του χάρισαν τέσσερα εγγόνια. Η Νίκη Συμεωνίδου-Χατζάκου, την Κατερίνα και τον Κωνσταντίνο και η Μαίρη Χατζάκου –Παπαδοπούλου, την Μαριάννα και τον Κωνσταντίνο.
Αναλογιζόμενοι το βάρος της κληρονομιάς που άφησε σαν όνομα ό εκλιπών ηγέτης και βασιζόμενοι στα οράματα του που τα πραγματοποίησε στο ακέραιο, άς παραδειγματισθούν από την εν γένει ζωή του και πορεία του, και μακάρι να «έσονται πολλώ κάρονες»πρωτίστως για τους ίδιους και την μνήμη του εκλιπόντος και δευτερευόντως για όλους τους άλλους που πίστεψαν στον άνθρωπο, στον Βιομήχανο , στον επιχειρηματία, μα περισσότερο, στον ανθρωπιστή Κ.Χατζάκο.. Ο γράφων γεύτηκε, αυτή την μορφή την ανθρώπινη του εκλιπόντος σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου και νοιώθω βαθιά την ευγνωμοσύνη στην μνήμη του.
Καλή ξεκούραση Στρατηγέ μου, ξέρω ότι κουράστηκες πολύ στην ζωή σου, νάσαι όμως σίγουρος ότι όλοι μας, η οικογένεια σου, οι συνεργάτες σου, οι άνθρωποι σου και μείς οι φίλοι σου, δεν θα προδώσουμε τα οράματα σου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Εδώ και αρκετά χρόνια, πέντε-δέκα φίλοι από τα παιδικά μας χρόνια, σε πείσμα και κόντρα της τότε εποχής, που ήθελε όλα τα παιδιά, να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ιδρύσαμε ένα σύλλογο, που στέκεται και λειτουργεί , μέχρι και σήμερα.
Το όνομα του συλλόγου, ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΥΦΑΛΙΩΝ [Γ.Α.Σ.Κ.]
Ο Σύλλογος αυτός, λειτούργησε και λειτουργεί, με το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, με καθαρές ανιδιοτελείς σκέψεις, χωρίς προσωπικά οφέλη και προστάτεψε από κακές παρέες, ναρκωτικά και κάθε είδους «λακκούβες » της εφηβικής ζωής, πάρα πολλούς από τους νέους του Δήμου μας .Μάλιστα πολλοί από αυτούς, βοηθήθηκαν και σταδιοδρομούν, είτε ως αθλητές-τριες, είτε ως Καθηγητές Σωματικής Αγωγής.
Τότε βέβαια, επειδή το ποδόσφαιρο μεσουρανούσε, πολλοί από αυτούς που ασχολούνταν με το άθλημα, πίστευαν ότι ο Γ.Α.Σ.Κ., αντιστρατεύεται τα συμφέροντα τους, με αποτέλεσμα πολλές φορές, να ακούσουμε τα σχολιανά μας. Αυτή βέβαια η κατάσταση, σε τίποτα δεν εμπόδισε την εξέλιξη των συλλόγων που ασχολήθηκαν και ασχολούνται και σήμερα , με τον αθλητισμό, με τον πολιτισμό, με την παράδοση και κάθε τι, που προάγει, την σωματική άσκηση, το πνεύμα και την κουλτούρα ενός τόπου.
Και όλα αυτά, χάριν του εθελοντισμού, χάριν ορισμένων ανθρώπων, που τον χρόνο τους, δεν τον μετρούν με εργατοώρες και τα ανάλογα οικονομικά ,πολιτικά και κομματικά οφέλη, αλλά σκέπτονται χωρίς ιδιοτέλεια και η προσφορά στον συνάνθρωπο που διαβιώνει στον αυτό τόπο και χρόνο, είναι το κίνητρο των ενεργειών τους.
Σ ε όλους αυτούς που αναφέρομαι, είτε βρίσκονται στην ζωή και αποτελούν τα Διοικητικά Συμβούλια των διαφόρων Συλλόγων και τα μέλη τους, είτε μας «άφησαν» γρήγορα, όπως ο αλησμόνητος φίλος και ιδρυτής του πολιτιστικού Συλλόγου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Νίκος Γεμενετζής, κρίνονται και κρίθηκαν, άπειρες φορές, μάλιστα μερικές φορές δίκαια, άλλες φορές-και τις περισσότερες-, άδικα, το κακό όμως είναι ότι κρίνονται από ανθρώπους που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την εθελοντική προσφορά, αλλά η κρίση τους ήταν πάντοτε, κάτω από την σιγουριά του ωχαδελφισμού και του «δεν βαριέσαι», και κυρίως του «πολύξερου».
Φυσικά δεν θέλω να αναφερθώ στην λειτουργία αυτών των Συλλόγων, που τις περισσότερες φορές, αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και προσπαθούν οι ιθύνοντες , να «τσοντάρουν» οι ίδιοι για να ανταπεξέλθουν, αλλά και στο βάρος της ευθύνης που πολλές φορές αντιμετωπίζουν, κυρίως σε ότι έχει σχέση με την λειτουργία τους.
Θυμάμαι σε μια άτυχη και μη προβλέψιμη στιγμή, σε ένα παιχνίδι μπάσκετ, ένας παίχτης μας τραυματίσθηκε και μαζί με τον τότε Γ.Γραμματέα του Γ.Α.Σ.Κ., μεταφέραμε τον τραυματία στο Νοσοκομείο, για τις ανάλογες εξετάσεις.
Έξω από την αίθουσα εξετάσεων, ενώ περιμέναμε τους γιατρούς για να μας πούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, αίφνης, εμφανίζεται ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος κάτω από το βάρος του τραυματισμένου γόνου του και την συναισθηματική του φόρτιση, απευθύνεται και στους δυό μας και μας λέει αυτολεξεί «εσείς οι δυό, αν πάθει τίποτα το παιδί μου, να βρείτε χωριό, και να φύγετε από τα Κουφάλια», οπότε αντιλαμβάνεσθε την δική μας θέση.
Πέρα από το ρίσκο και τις κακές στιγμές , που και αυτές είναι μέσα στο παιχνίδι, ο εθελοντής μέσα από την προσφορά του, αναλογίζεται τις καλές στιγμές, τις χαρές που εισέπραξε από τα βλέμματα των παιδιών, και των συνανθρώπων του και έτσι, ισοφαρίζει –θάλεγα-,τους κόπους και τις θυσίες του.
Εθελοντικά δούλεψαν και δουλεύουν πολλοί από τους συνδημότες-τριες, αυτό όμως που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στον τόπο μας, είναι από τα ανεξήγητα και τα πρωτοφανέρωτα.
Και φυσικά , αναφέρομαι στον ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ-ΔΙΑΣΩΣΤΩΝ-ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ,τον επωνομαζόμενο ΣΕΔΙΠ.
Πριν ένα χρόνο, η ιδέα ήταν ακόμη σε επεξεργασία, όπως σε επεξεργασία ήταν , εδώ και πολλά χρόνια, η ίδρυση μιας πυροσβεστικής υπηρεσίας, που ακουγόταν κάθε τέσσερα χρόνια από τα χείλη των υποψηφίων ιθυνόντων, αλλά πάντα σκόνταφτε στο «δια ταύτα».Και επειδή τα πράγματα τα έζησα και τα γνωρίζω από μέσα , είκοσι άνθρωποι με μεράκι και με θέληση για προσφορά στον συνάνθρωπο, βρήκαν τα χρήματα, από δωρητές –επιχειρηματίες του Δήμου μας, βρήκαν τα μέσα και προχώρησαν στην ίδρυση ενός Συλλόγου, που σήμερα αποτελεί το κόσμημα σε οργάνωση πανελλήνια, όπως τουλάχιστον αποφαίνονται οι υπεύθυνοι της Πολιτικής Προστασίας Περιφερείας της Μακεδονίας, που τυχαίνει να είμαστε μέλη του, και επάνδρωσαν τον Σύλλογο και όχι μόνο, γιατί υπάρχουν και μέλη γυναίκες άξιες που προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, στην Ομάδα Α΄Βοηθειών.
Το πώς εξοπλίσθηκε το όχημα, από πού βρέθηκαν τα χρήματα και αγοράσθηκε όλος ο ιατρικός εξοπλισμός για την Ομάδα Α΄Βοηθειών και κυρίως το πώς λειτουργεί, πράγματι , είναι ένας άθλος. Γιατί σήμερα διακόσιοι άνθρωποι και πέρα, καθημερινά από τον Μάρτιο ε.έ., χωρισμένοι σε Ομάδες δεκαπέντε εθελοντών, με επικεφαλής Αρχηγό, Οδηγό και εκπαιδευμένους Εθελοντές Πυροσβέστες, σε τακτές ημερομηνίες, που τις γνωρίζουν από την αρχή, δίνουν την μάχη καθημερινά, προκειμένου να προλάβουν, να σώσουν, να συνδράμουν, να φυτέψουν δένδρα, να τα ποτίσουν, αλλά το πιο σημαντικό, προσφέρουν στον τόπο τους, τον περίσσιο χρόνο τους, ως εθελοντές, δίνοντας έτσι το παράδειγμα και στα νέα άτομα, να πράξουν το ίδιο για τον τόπο τους. Και όλα αυτά από την τσέπη τους και από το μεράκι τους, για προσφορά στον συνάνθρωπο.
Ένας καλός μου φίλος, όταν παρελάσαμε τον προηγούμενο Οκτώβρη, στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, μου είπε καλή η προσπάθεια, αλλά φοβάμαι ότι τον Μάρτιο , στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, θα διαλυθείτε. Εμείς σε πείσμα όλων αυτών, όχι μόνο δεν σκορπίσαμε, αλλά λειτουργούμε επάξια, με σωρεία παρεμβάσεων-πάνω από είκοσι πέντε-, όπως αναφέρονται στο Βιβλίο Συμβάντων του Συλλόγου.
Είμαι υπερήφανος που βρίσκομαι με όλα αυτά τα νέα παιδιά, εγώ έστω από άλλο μετερίζι, ως Γ.Γραμματέας του Συλλόγου και ιδρυτικό μέλος και νοιώθω, όπως όλοι μας άλλωστε, τον τόπο όπου στεγαζόμαστε, στο Παλιό Υδραγωγείο, σαν το δεύτερο σπίτι μας. Ένας τόπος που έγινε με τόσο μεράκι και πολύ κόπο, πάλι από εθελοντικές προσφορές συνδημοτών μας και μελών μας.
Όλα αυτά φυσικά δεν γράφτηκαν, ούτε να ευλογίσουμε τα γένια μας, ούτε να δρέψουμε δάφνες. ΄Αλλωστε ζούμε σε ένα τόπο, που ο καθένας μας, η μικρή του ιστορία, είναι καταγραμμένη στην συνείδηση και στην σκέψη του κάθε συμπολίτη μας.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο εθελοντισμός είναι μια επιλογή του καθενός, και το κάνει γιατί έτσι νομίζει, ότι είναι το καλύτερο, το κυριότερο όμως όλων, είναι ότι το κάνει χωρίς στο πίσω μέρος του μυαλού του, να σκέπτεται το συμφέρον, την καριέρα, την κονομησιά και την διάκριση. Μακρυά από εμάς, τέτοιες ενέργειες.
Βέβαια, στην δύσκολη εποχή μας, οι αξίες λίγο πολύ, ποδοπατούνται και παρεξηγούνται και ο καθένας μας, διαχωρίζει τον εαυτό του από το σύνολο, πιστεύοντας ότι, αυτό που σήμερα συμβαίνει στον διπλανό του, δεν θα συμβεί, στον ίδιο. Πόσο όμως « πλανώνται πλάνην οικτράν». Κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, το κακό θάρθει και στην αυλή του, οπότε, μόνο ο συνάνθρωπος του, θα τον συνδράμει.
Εν κατακλείδι, πλαισιώστε τέτοιους Συλλόγους, ίσως νοιώσετε την ίδια χαρά της προσφοράς, που νοιώθουν όλοι αυτοί, που τιμή και δόξα τους πρέπει, που ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ζούν σε μια κοινωνία της προσφοράς. Για αυτό άλλωστε κέρδισαν και την γενική εκτίμηση των συνδημοτών-τριών μας.

Προτού ηλικιακά φτάσω τα δέκα μου χρόνια, στο χωριό μου και στον περίγυρο του σπιτιού μου, ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, ξεχνούσαμε την φτώχεια μας, με το παιχνίδι
Το παιχνίδι που πολλές φορές συνεχιζόταν και την νύχτα και πολλές φορές έξω από τα στενά όρια της γειτονιάς μας. Ένα ιδιότυπο και ιδιόμορφο παιχνίδι, που δυστυχώς για τα σημερινά παιδιά και ευτυχώς για τις γειτονιές που διαμορφώθηκαν σήμερα διαφορετικά, δεν παίζεται πλέον και φυσικό είναι άλλωστε, μια και η τεχνολογία έχει εισβάλει ολοκληρωτικά στην ζωή όλων μας, μα περισσότερο στα παιδιά μας, με ότι επακόλουθο αυτό σημαίνει.
Το παιχνίδι αυτό απαιτούσε από τους «παίχτες», πέρα από τα σωματικά τους προσόντα, περισσότερο πονηριά , γνώση μα προπάντων, τόλμη. Τόλμη και θάρρος.
Και η έκβαση του παιχνιδιού, εάν κατέληγε σε νίκη ή ήττα, ήταν κυρίως θέμα Αρχηγού της ομάδας που διάλεγες να πάς. Αυτός ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αυτός ήταν ό περισσότερο θαρραλέος και αυτός τολμούσε, όσοι από εμάς πηγαίναμε πίσω
και διστάζαμε.
Το παιχνίδι πέρα από τον ιδιόμορφο τρόπο που παιζόταν, είχε και ένα όνομα που ποτέ μου δεν μπόρεσα να το εξηγήσω , τουλάχιστον ετοιμολογικά. Αυτό όμως, έχει απειροελάχιστη σημασία.
Οι όροι του παιχνιδιού, λίγο πολύ γνωστοί. Ένα ιδιόμορφο κρυφτό, πλην όμως αλλιώτικο από το γνωστό που παίζεται μέχρι και σήμερα. Διό ομάδες χωρίζονταν μεταξύ τους και αφού όριζαν συγκεκριμένα τετράγωνα γύρω από την γειτονιά, κρύβονταν σε αυτό τον τόπο, σε μέρη όμως που πραγματικά φοβόσουν να πλησιάσεις την μέρα, πόσο μάλλον την νύχτα που παίζαμε εμείς.

Σήμερα στην παγκόσμια παραγωγή όπλων, ανεξαιρέτως Χωρών που κατασκευάζουν οπλικά συστήματα και τα αντίστοιχά τους εξαρτήματα,, είτε αυτές οι Χώρες ουσιαστικά ανήκουν στο δόγμα των Αμερικανών, είτε στο αντίστοιχο των Ρώσων, απασχολούνται σύμφωνα με τα παγκόσμια δεδομένα και τις στατιστικές, περισσότερα από 120 εκατομμύρια άτομα, επιστήμονες και εργατικό δυναμικό[βλέπε σε σχετικό site: www.wguns@gmail.com].
Αυτά τα όπλα, με απλές λογικές σκέψεις, είναι αδύνατο μόνο να αποθηκεύονται σε χώρους με μια μακρόχρονη προοπτική να χρησιμοποιηθούν, όταν και όποτε χρειασθούν για αμυντικούς ή άλλους παρεμφερείς λόγους.
Τι απομένει λοιπόν ως τελικό συμπέρασμα, στην υπόθεση παραγωγής όπλων. Κάπου στο παγκόσμιο στερέωμα, πρέπει να διοχετευθούν, να ξοδευθούν με άλλα λόγια, όλοι αυτοί που εργάζονται στα οπλικά συστήματα στα αντίστοιχα εργοστάσια, εάν παράγουν μόνο χωρίς να έχουν την δυνατότητα να «ξοδεύουν», δεν κάνουν τίποτα , παρά μια τρύπα στο νερό, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.
Κάπου λοιπόν από τους «έξυπνους» πρέπει να βρεθούν οι χαχόλοι και να τους πουλήσουν κάθε τι που παράγουν, γιατί αλλιώς θα σβήσουν «επαγγελματικά».
Αυτό συμβαίνει και με τα Βαλκάνια και τα Κράτη που περιβάλλουν την βαλκανική χερσόνησο.
Πάντα θα υπάρχουν μερικοί μαλακοί από εκεί, που θα προκαλούν και θα δίνουν έτσι την ευκαιρία σε μερικούς μαλακούς από εδώ, να πούν στους μη μαλακούς, είδατε που σας τα λέγαμε, ελάτε και σεις να γίνετε σαν και εμάς, να αποκρούσου- με τον εισβολέα.
Κάποιοι θα «τσιμπήσουν» και έτσι θα γίνουν πιο πολλοί οι μαλακοί της εδώ πλευράς, θα τους δούν και θα τους ακούσουν οι μαλακοί της από εκεί πλευράς, θα ζηλέψουν, θα πούν στους δικούς τους τους μη μαλακούς, ελάτε και εσείς να αποκρούσουμε τον εισβολέα, και ξανά μανά από την αρχή.
Τελικά οι μαλακοί εκατέρωθεν, είναι μάλλον κατά την ταπεινή μου γνώμη, συννενοημένοι να προκαλούν με τον τρόπο αυτό, και να τραβάνε κόσμο και να αυγατίζουνε έτσι τους αριθμούς τους, χωρίς μεγάλο κόπο και θυσίες.
Μετά θα ψάχνουν να βρεθεί κανένας Μιλόσεβιτς ή Παπαδόπουλος, για να τους οδηγήσει στη δόξα.
Βάλτε στο μυαλό σας, μόνο μια σκέψη. Πέρασε από το μυαλό ενός π.χ Ελβετού, Σουηδού, Ολλανδού ότι πρέπει καθημερινά να ετοιμάζεται για πόλεμο, γιατί θα του πάρουν τα πάτρια εδάφη. Φυσικά όχι.
Έ λοιπόν εγώ από τότε που γεννήθηκα και αισίως φτάνω τα εξήντα, είμαι με μια σάρισα στο χέρι, έτοιμος να αμυνθώ ή να επιτεθώ, κατά το δοκούν και τις ορέξεις των εδώ μαλακών.
Γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, να έλθει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να κατευθύνει το λαό, στη σωστή πορεία, χρόνια τώρα και σε κάθε πολιτικό ή κομματικό χώρο, για να μην παρεξηγηθούμε.
Άς νοιαστούν το πώς θα καλυτερεύσουν τη ζωή των ανθρώπων, να ζούν και να ευημερούν και να σταματήσουν να εξαργυρώνουν γραμμάτια, διορίζοντας και τοποθετώντας, άσχετους και μαλακούς ανθρώπους σε σχετικές και σκληρές θέσεις, με μόνο προσόν το ότι είναι υμέτερος, χορηγώντας τον μάλιστα , πακτωλό χρημάτων, ενώ απέναντι ο χαμηλοσυνταξιούχος, περιμένει αύξηση 0,89 ευρώ την ημέρα, κοντολογίς ούτε ένα κουλούρι.
Και να αφήσουν αυτή την πατριδοκάπηλη πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά. Αυτά βέβαια και για τα «ώτα», των από εκεί μαλακών.
Αυτή πρέπει να είναι η έγνοια των πολιτικών και όχι το πώς θα καταστρέψουμε, αυτά που χτίσαμε για μας και τα παιδιά μας.
Καιρός είναι, να τελειώνουμε με τέτοια τερτίπια .Ώς εδώ.
Και κάτι σχετικό για τους «απέναντι» φίλους.
Ο Μπρέχτ έλεγε ότι η προπαγάνδα είναι για τους ηλίθιους, γιατί αντικειμενικά να το δεί κανείς, αν έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το Διαδίκτυο- Internet, θα διαπιστώσει «ιδίοις όμμασι»,το τι ψευτιές και προπαγανδιστικά συνθήματα, αναφέρονται σε κάποια site των Σκοπιανών, των Βουλγάρων και όχι μόνο, και μάλιστα με πολύ μεγάλη προχειρολογία[βλέπε σχετικά site: www.bulgarmak.org, www.makedonia.com κ.ά.].
Έ λοιπόν, αν νομίζουν ότι αυτοί είναι οι έξυπνοι και οι άλλοι «τρώνε» κουτόχορτο, μόνο μπροστά τους VETO θα βλέπουν και δυστυχώς για αυτούς και τους πολιτικούς τους, τώρα τους πουλάνε εθνικοφροσύνη, όταν ο λαός τους θα αντιμετωπίσει δυσχερή οικονομικά και όχι μόνο προβλήματα, τότε τι θα έχουν να τους πούν. Λίγο νερό λοιπόν στο κρασί τους, δεν βλάπτει.

Υ.Σ Συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ.

Και αφού λοιπόν ο Μέγας στρατηλάτης για εννιά ημέρες θυσίασε στους Ολύμπιους Θεούς, προκειμένου να του συμπαρασταθούν για το μεγάλο ταξίδι του, την επόμενη, ξεκίνησε μέσα από τα ίδια περάσματα που είναι χαραγμένα και σήμερα, για να βρεθεί είκοσι μέρες μετά, με την στρατιά του, κοντά στον Ελλήσποντο. Φτάνοντας εκεί θυμήθηκε τους πρώτους νεκρούς του Τρωικού πολέμου και τιμώντας τους, πήρε το πηδάλιο από την βασιλική τριήρη και πέρασε πρώτος στην ασιατική ακτή.
Κατεβαίνοντας από το πλοίο η πρώτη του συμβολική χειρονομία ήταν το κάρφωμα του αλεξανδρινού δόρατος στο έδαφος της Ασίας. Η κορυφαία αυτή πράξη, μέσα στην τελετουργική της μεγαλοπρέπεια, έδειχνε την αποφασιστικότητα του Βασιλιά και την δύναμη που αντλούσε όχι μόνο ό ίδιος , αλλά και ο στρατός του, πατώντας τα εδάφη της αχανούς αυτής περιοχής, της Ασίας που προβάλλονταν στα μάτια του, και τον καθιστούσε ακόμη ορμητικό και περισπούδαστο.
Μέρες τώρα οι επιτελείς του, σχεδιάζουν και οι γεωγράφοι σημειώνουν κάθε κίνηση του στρατού, μέχρι να φανούν οι πρώτες στρατιές στην λαμπροστόλιστη Τροία. Εκεί πιο κάτω στα λαμπρά τείχη του Ίλιου, δεν λησμονεί να θυσιάσει στους Θεούς, στους τάφους του Αχιλλέα και του Πατρόκλου που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο των μαχών.
Στην τελετή, δίπλα του, κοντοστέκονται οι στρατηγοί του, μα πιο κοντά του, ο αδελφός του-όπως ήθελε να τον αποκαλεί-, ο Ηφαιστίωνας. Με μια αποφασιστική χειρονομία, ο Μ.Αλέξανδρος αρπάζει την ασπίδα του μακρινού του προγόνου, του ανίκητου Μυρμιδόνα, την ασπίδα που από εδώ και πέρα, θα τον συντροφεύει σε κάθε μάχη, της ασύλληπτης πορείας του.
Και όσο η στρατιά προχωρούσε στα βάθη των Περσών, τόσο στην αντίπερα πλευρά , οι Πέρσες προσπαθούσαν , να ανασυγκροτηθούν και να ψάχνουν τόπο, βολικό για τον αμέτρητο στρατό τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους Μακεδόνες, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιωνίας και της Αιολίας στην περιοχή, το καταδυνάστευαν, οι Πέρσες. Ένα ποτάμι που η ορμή του ήταν απαράμιλλη, διαπερνά αυτόν τον τόπο. Το όνομά του Γρανικός ποταμός.
Σε αυτόν τον ποταμό, το καλοκαίρι του 334π.Χ., αυτή η πολεμική μηχανή των Μακεδόνων Ελλήνων, έμελλε να αναμετρηθεί, με τα πλήθη των βαρβάρων Περσών.
Μέρες τώρα, πριν την μάχη οι επιτελείς του, συναθροίζονται και συσκέπτονται, προκειμένου, να αντιμετωπίσουν τα ορμητικά νερά του ποταμού, που το πέρασμά τους, πράγματι πονοκεφάλιαζε, όλους τους στρατηγούς του και τους αρμόδιους μηχανικούς.
Ο στρατηλάτης όμως, βλέπει μπροστά του ένα ρυάκι ασήμαντο, ανάξιο να τον καθυστερήσει στο διάβα του, έστω και για λίγο.
Από την άλλη πλευρά, ο εχθρός, οι Πέρσες, οραματίζονται, ότι το ποτάμι, θα ήταν όχι μόνο ένας φυσικός φράχτης για τα σχέδια τους, αλλά και ένα σημείο μάχης κατάλληλο για την στρατιά τους.
Η ορμή όμως του Μακεδόνα αρχηγού, είναι απαράμιλλη και τόσο αποφασιστική για την έκβαση της μάχης, εναντίον των μυριάδων Περσών, που πραγματικά συνεγείρει μαζί του, όλους τους στρατιώτες του και ξεχύνονται πάνω στον εχθρό, με ασυγκράτητη δύναμη.
Γράφει ο ιστορικός Αρριανός…..
«Τότε επάνω στην ορμή της μάχης, σπάζει το δόρυ του Μ.Αλεξάνδρου και γυρνώντας πίσω του, ζητά το δόρυ από τον ιπποκόμο του , τον ΄Αρέτη, μα και κείνου είναι σπασμένο. Ο Δημάρατος ο Κορίνθιος που τον ακολουθεί, του δανείζει το δικό του δόρυ και ο Αλέξανδρος, εκείνη την στιγμή, βλέπει τον γαμβρό του Δαρείου, τον Μυθριδάτη, νάρχεται καταπάνω του, επικεφαλής του περσικού ιππικού. Ο Μακεδόνας βασιλιάς με ένα ελιγμό κατορθώνει και εγκλωβίζει τον Μυθριδάτη και τους επιτελείς του και χτυπώντας τον με το δόρυ στο πρόσωπο, τον ρίχνει κάτω νεκρό, μα πιο πίσω του , βλέποντας ο Σπιθριδάτης το τι πραγματικά έγινε, ξεχύνεται εναντίον του Μ.Αλεξάνδρου και την ώρα που κατεβάζει το σπαθί του στο κεφάλι του βασιλιά, προφταίνει ο Κλείτος και χτυπά στον ώμο τον Σπιθριδάτη και σώζει τον βασιλιά από βέβαιο θάνατο.»
Τέτοια λοιπόν ήταν η ορμή της μάχης που οδηγεί στην πρώτη αλεξανδρινή νίκη σε ασιατικό έδαφος και απελευθερώνει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών, της Ιωνίας και της Αιολίας.
Οι Πέρσες , πανικόβλητοι εγκαταλείπουν την μάχη και αφήνουν πλήθος από λάφυρα στο πεδίο της μάχης.
Τριακόσια από αυτά τα λάφυρα-πανοπλίες των Περσών, αφιερώνονται στον Παρθενώνα, στην Παλλάδα Αθηνά , με το επίγραμμα «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, ΑΠΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ, ΤΩΝ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ».
Βέβαια η χειρονομία αυτή, πέρα από τον εξευμενισμό της Θεάς παλλάδας Αθηνάς, έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα, απέναντι σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες, που δεν ακολούθησαν τον Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του αυτή, όπως όλοι οι άλλοι ΄Ελληνες.Με την πράξη του αυτή, ήθελε να δείξει στους απανταχού ΄Ελληνες, ότι ο πόλεμος αυτός εναντίον των βαρβάρων, δεν ήταν μακεδονικός, αλλά ελληνικός.
Η μάχη στο Γρανικό ποταμό , ήταν ένας θρίαμβος της ελληνικής ψυχής. Δυστυχώς όμως , έλειπαν οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι.
Η μάχη τέλειωσε, οι υπόδουλοι ΄Ελληνες της Ιωνίας, είδαν το φώς τους και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν το στράτευμα, ήρθε η δική τους σειρά , για να ανασυγκροτήσουν τις πόλεις και να μεταλαμπαδέψουν τις γνώσεις τους, σε εχθρούς και φίλους.
Σάρδεις, Έφεσσος,Πριήνη, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Πέργη και τόσες άλλες πόλεις, δέχονται με απέραντη χαρά τους λυτρωτές, σε ένα απέραντο ελληνικό τοπίο και βλέπουν το φώς.
Γράφει ο Πλούταρχος…
«Ανήλιαγος έμεινε ο τόπος που δεν είδε τον Αλέξανδρο».
Γενικά σε όλες τις ελληνικές πόλεις, εγκατέστησε δημοκρατική αυτοδιοίκηση και μάλιστα τις απάλλαξε από την καταβολή των φόρων, κάτι που έπραξε πολλές φορές και συνεχώς καθόλη την διάρκεια της εκστρατείας του και για όλα τα μέρη που απελευθέρωνε από του βαρβάρους.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, εκτός των Περσών, έλαβαν μέρος και πολλοί μισθοφόροι ΄Ελληνες με επικεφαλής τον στρατηγό Μέμνωνα. Μάλιστα ο Δαρείος , μετά τον θάνατο του γαμβρού του από τον Μ.Αλέξανδρο, τον διόρισε ως αρχιστράτηγο της Μ.Ασίας.
Μετά από όλα αυτά τα κατορθώματα του ο στρατηλάτης, φρόντισε τον στρατό του και ανασυγκροτώντας, χτίζοντας και εξελληνίζοντας, προχωρούσε μεθοδικά , προκειμένου να βρεθεί, ως τα πέρατα της οικουμένης.
Άλλωστε , όπως αναφέρει και ο Αρριανός, στην Ανάβαση του Αλεξάνδρου «δεν υπήρξε, όπως αυτός[ο Αλέξανδρος],άλλος άνδρας που έκανε τέτοια πολλά και τόσα πολλά έργα, με τόσο μεγάλα μεγέθη, τόσο σε ΄Ελληνες, όσο και σε Βαρβάρους»

Μια από τις ιστορικές και πολυγραφότερες προσωπικότητες που με γοήτευσε από τα εφηβικά μου χρόνια, είναι και θα είναι ο Μ.Αλέξανδρος, ο στρατηλάτης απάντων των ηρώων, όπως τον αποκαλεί ο ιστορικός Πλούτωνας.
Βέβαια η ηρωική μορφή του, με «εξουσιάζει» μέχρι και σήμερα, τόσο στη δραστηριότητα μου, με τα τουριστικά δρώμενα, όσο και με την πλούσια κληρονομιά του, στον πολιτισμό, στις τέχνες και τόσα άλλα , που προσπαθώ τώρα και πολλά χρόνια να τα μελετήσω, να τα νοιώσω και να τα καταλάβω.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, όσα άρθρα και να χρειαστούν, θα κυνηγήσουμε μαζί σας το όνειρο, αυτό το όνειρο που οδήγησε τον στρατηλάτη , από την Πέλλα , μέχρι τον Ινδό ποταμό. Οπλισμένοι λοιπόν με εξαιρετικά συναισθήματα για αυτόν τον πραγματικό άνδρα, τα αχνάρια του να είναι το λυχνάρι που θα οδηγήσει τα βήματα μας από την γενέτειρα του , μέχρι και την «έσχατη Αλεξάνδρεια», κοντά στην σημερινή Μπουχάρα και λίγο πιο κάτω από την Τασκένδη, στο σημερινό Ουζμπεκιστάν.
Ακολουθώντας πιστά την διαδρομή και συνεπαρμένοι από το παραμύθι της κορυφαίας ιστορικής στιγμής, καιρός είναι να αναρωτηθούμε μαζί με την γοργόνα, στο προαιώνιο ερώτημα της, αν ζεί ή πέθανε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος
‘Όπως όμως μας αναφέρει, ένας λάτρης και θαυμαστής του Μ.Αλεξάνδρου, ο σκηνοθέτης και ιστορικός Ν.Σοφιανός, που ακολούθησε τα βήματα του, μέχρι τα πέρατα της οικουμένης, από τις αιθεροπλάνητες κορφές του Ολύμπου, ως τους αμμόλοφους της Καππαδοκίας, από τις ακτές της αρχαίας Φοινίκης, μέχρι και τι ιερό του Άμμωνα στη Σαχάρα και από τις όχθες του ποταμού Τίγρη και του Ευφράτη, μέχρι και τις εκβολές του Ινδού ποταμού στην Αραβική θάλασσα, το απάντημα ήταν και παραμένει ένα¨
«Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, ζεί και βασιλεύει».
Στις έξι του Εκατομβαιώνα του πρώτου μήνα του αττικού χρόνου,το 356 π.Χ. , τον σημερινό Ιούλιο, την νύχτα της 22ας προς 23ης του προαναφερόμενου μήνα , ήλθε στον κόσμο αυτός ο άνδρας που έμελλε να γίνει η συναρπαστικότερη φυσιογνωμία της παγκόσμιας Ιστορίας.
Αλέξανδρος ο Γ΄ο Μέγας, γιός του Φιλίππου του Β΄και της Ολυμπιάδας, κόρης του Βασιλιά των Μολοσσών Νεοπτόλεμου.
Η γέννηση του , κράμα ανθρώπινο και θεικό μαζί, τυλίγεται κυριολεκτικά μέσα στα πέπλα μυστηρίου.
Γράφει ο Πλούταρχος πως «όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, σημάδια τρανά φανερώθηκαν, οι αετοί και τα άλογα αναρρίγησαν, η ΄Αρτεμις στον τοκετό ξεχάστηκε και κάηκε ο ναός της, καθώς τον ουρανό έσχιζε η θεική αστραπή του Δία»
Ο πατέρας του μαθαίνει το χαρμόσυνο νέο, ταυτόχρονα με την είδηση της νίκης των στρατευμάτων του στην Ιλλυρία και την ίδια εκείνη στιγμή δύο βασιλικοί αετοί πέταξαν από το Όλυμπο και ήρθαν και κάθησαν στα ανάκτορα της Πέλλας.
Μύθοι αμέτρητοι, δοξασίες και υπερφυσικά φαινόμενα συντροφεύουν από τότε την ζωή του και μέχρι και σήμερα το συναρπαστικό επικό παραμύθι, συνεχίζει να γοητεύει τις ψυχές των ανθρώπων, ένα παραμύθι όμως που γίνεται ακόμη πιο σαγηνευτικό, όταν ανακαλύπτει κανείς ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό και πραγματικό.
Αυτός λοιπόν ο ευνοημένος των Θεών, ο Αλέξανδρος, ευτύχησε να έρθει στον κόσμο , την στιγμή που η ιστορική συγκυρία το απαιτούσε. ΄Ισως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα. Η κλασσική πλέον Ελλάδα, με τον χρυσό αιώνα του Περικλέους, έχει ήδη καταθέσει την μεγάλη της προσφορά στο ανθρώπινο πνεύμα. Θα ήταν μεγάλη αδικία και ίσως το μεγαλύτερο λάθος του τότε Ελληνισμού, αυτός ο ανεκτίμητος πλούτος της γνώσης και του πνεύματος, να χανόταν και να μην γινόταν κτήμα όλου του κόσμου.΄Ερχεται σε αυτή την τραγική και ιστορική στιγμή στον κόσμο λοιπόν ο Αλέξανδρος και γεννιέται στην Μακεδονία, στη Χώρα όπου οι Θεοί και οι ήρωες ζούσαν ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους, οι Νύμφες και οι Μούσες μέσα στα ποτάμια και στα δάση και πατέρας του δεν είναι παρά ένας Φίλιππος, ένας ηγεμόνας, θιασώτης και φορέας του Πανελληνισμού, και μητέρα του μια Ολυμπιάδα, ιέρεια και Βασίλισσα μαζί, η ερωμένη των φιδιών, όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, ο μετέπειτα δάσκαλος και παιδαγωγός του γιού της Αλεξάνδρου.
Έτσι ήρθε λοιπόν στον κόσμο ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Ευνοημένος από τους Θεούς προικισμένος από τους γεννήτορές του, θωρακισμένος από την μοίρα του για τον ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει, στην εξέλιξη της παγκόσμιας Ιστορίας.
Παράφορος, ορμητικός, γενναιόφρων, μα προπαντός ανυπόμονος και τολμηρός, διψά για μάθηση και γίνεται ο κάλλιστος των καλυτέρων, κοντά στον δάσκαλο Σταγειρίτη.
Το καλοκαίρι του 336 π.Χ. δολοφονείται ο πατέρας του Φίλιππος, μέσα στο στάδιο και μετά από τις τιμές της ταφής του, ο λαός της Μακεδονίας αναφωνεί βροντοφωνάζοντας «Ζήτω ο Βασιλιάς Αλέξανδρος».
Διό χρόνια μετά, το 334 π.Χ., την ΄Ανοιξη, οι πρώτες μακεδονικές φάλαγγες, είχαν περάσει τον Ελλήσποντο και κατευθύνονται, να ανταμώσουν την Ιστορία.
Ο Πλούταρχος γράφει¨ «Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε, δεν έπρεπε, δεν είχε καιρό να χάσει, έπρεπε να βρεθεί στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να καταστήσει στους τότε βαρβάρους, ότι η γνώση υπερτερεί του πλούτου και ο Ελληνισμός, είναι ο υπέρτατος πολιτισμός.».
Λίγο μόνο καιρό πριν φύγει μαζί με τον στρατό του, για το μακρύ ταξίδι της Ανατολής, έστησε στο Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων, μια γιορτή που διήρκησε εννιά ημέρες και ήταν αφιερωμένες στις Μούσες, που μετά από τα τόσα διθυραμβικά ποιήματα που απαγγέλθηκαν για την χάρη τους, τον κατευόδωσαν στο ταξίδι του, με ύμνους και δοξασίες για τον Θεό των Θεών τον Δία, που έμελλε να είναι ο προστάτης και ο θεός –πατέρας του, μια και η μητέρα του η Ολυμπιάδα του ενεφύσησε από πολύ μικρό ακόμη ότι είναι «θεικός γιός» του Δία, που ήλθε και με την μορφή φιδιού, γέννησε αυτόν τον περίφημο στρατηλάτη.
Οι Μούσες όμως φρόντισαν, να του δώσουν και άλλα ευοίωνα μηνύματα, πριν την αναχώρηση του. Ο τάφος του θεικού Ορφέα στα Λείβηθρα, κοντά στο Δίον, ευωδίασε και το κυπαρισσένιο του άγαλμα, ίδρωσε από το κάλλος αυτού του νεαρού Βασιλιά.΄Ετσι λοιπόν θα ιδρώσουν και οι ποιητές, προσπαθώντας να εξυμνήσουν τα κατορθώματα του, στα πέρατα της οικουμένης.
Μετά τις σπονδές και τις θυσίες στους Θεούς ο κατακτητής του πνεύματος της ελευθερίας, αναχωρεί από την γενέτειρα του την Πέλλα, που έμελλε να μην την ξαναδεί ποτέ πια,, με το πεζό του τμήμα που απαρτιζόταν από 12.000 Μακεδόνες, 17.000 πεζούς και ακοντιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα και 1.000 Μακεδόνες και Κρήτες τοξότες. Το ιππικό του αποτελούνταν από 3.000 Μακεδόνες και 2.500 Θεσσαλούς και άλλους ΄Ελληνες.
Το γεγονός όμως ότι εκτός από τους πολεμιστές του, τον ακολουθούσαν ακόμη ποιητές, συγγραφείς, χρονογράφοι ,φιλόσοφοι, γεωγράφοι, γιατροί, γεωλόγοι, φυσικοί, μεταλλευτές, μουσικοί, ηθοποιοί,, χορευτές, μηχανικοί, τεχνικοί, οπλοποιοί, μάντεις και οιωνοσκόποι και προπαντός άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, δείχνει το πραγματικό νόημα αυτής της εκστρατείας, που για πολλούς ιστοριοδίφες, άσχετους με την πραγματική ιστορικότητα , έδειχνε εξαρχής κατά τα λεγόμενα τους, κατακτητικό χαρακτήρα.
Ένας όμως Γερμανός ιστορικός που ασχολήθηκε υπέρ του δεόντος με την ιστορική αυτή μορφή , τον Μ.Αλέξανδρο, ο Hammont, ορθώς αναρωτάται ότι, εάν και κατά πόσο οι πραγματικοί σκοποί της εκστρατείας, ήταν οι κατακτήσεις, τι τους ήθελε όλους αυτούς τους επιφανείς της τότε εποχής επιστήμονες, που και δυσκολεύονταν στις μετακινήσεις τους και καθυστερούσαν το στράτευμα κατά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα του ιστορικού Hammont.
Η προετοιμασία αυτής της εκστρατείας, ήταν δαπανηρά από κάθε πλευρά και προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα εφόδια, αναγκάστηκε να εκποιήσει και αυτή την βασιλική περιουσία.
Τα ορυκτά του Παγγαίου όρους και οι σιτοβολώνες της Αλμωπίας, εγγύς του σημερινού Ευρωπού, προκαθόρισαν το οικονομικό βάρος της εκστρατείας, μάλιστα όταν ρωτήθηκε ο Αλέξανδρος τι κράτησε για τον εαυτό του και για το μέλλον του από όλα αυτά τα πλούτη, αυτός απάντησε μονολεκτικά λέγοντας¨ «Τις ελπίδες».
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πίσω από τον πολυάριθμο αυτό στρατό, ακολουθούσαν και για κάθε πολεμιστή δύο υπηρέτες, ένας ιπποκόμος και μια παλλακίδα που φρόντιζαν τον πολεμιστή, για τον ύπνο του , την διατροφή του και την εν γένει καλοπέραση του.
Κοντολογίς, πενήντα χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ακολουθούν τον ηγεμόνα τους και μαζί με αυτόν το όνειρο, τις φιλοδοξίες, την κληρονομιά των Ομηρικών ηρώων και το κατακτητικό μένος των Τημενιδών.
Το διονυσιακό πάθος για το απροσδιόριστο και το άγνωστο , αλλά προπαντός για το όνειρο και τις ελπίδες που καθιστούν το όνειρο , πραγματικότητα.
Καλή σου τύχη στρατηλάτη, μαζί με σένα και τα όνειρά σου, πετάει ακόμη ο αετός, μέσα στις Ολύμπιες του αιθέρα τις ηλιαχτίδες.
Υ.Σ.
Στο επόμενο τεύχος η συνέχεια, από το σύγγραμμα του υπογράφοντος «Η ζωή των Μακεδόνων, στα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου»